سرطان تقریباً همه موجودات، ازجمله پرندگان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در یکی از بزرگ‌ترین مطالعات با موضوع سرطان در گونه‌های پرندگان ، محققان «دانشگاه ایالتی آریزونا» رابطه جالبی بین میزان تولید مثل و استعداد ابتلا به سرطان را توصیف می‌کنند.
به گزارش سرویس اخبار محیط زیست سایت شات ایکس و به نقل از دیجیاتو این تحقیق داده‌های بیش از 5700 کالبد شکافی پرنده در 108 گونه را تجزیه‌وتحلیل کرد. آنها کشف کردندپرندگانی که در هر کلاچ تخم بیشتری می‌گذارند، احتمال ابتلا به سرطان بالاتری دارند. این یافته‌ها دیدگاه جدیدی را درباره مبادلات تکاملی بین تولیدمثل و بقا درپرندگان ارائه می‌دهد و پیامدهای سلامت و بیماری درپرندگان را برجسته می‌کنند.
محققان این مطالعه با بررسی اینکه چگونه استراتژی‌های تخصیص انرژی بر رشد سرطان درپرندگان تأثیر می‌گذارد، بینشی درمورد مکانیسم سرطان‌های انسانی به‌دست می‌آورند. این درک می‌تواند منجر به راهبردهای جدیدی برای پیشگیری و درمان سرطان شود.
«کارلو مالی»، نویسنده مسئول این مطالعه، می‌گوید: «پرندگان به دلایل زیادی استثنایی هستند. اما یکی از موارد خاص درباره آنها این است که کمتر از پستانداران به سرطان مبتلا می‌شوند و ما نمی‌دانیم چرا. اکنون می‌خواهیم بدانیم که آنها چگونه از ابتلا به سرطان جلوگیری می‌کنند و ببینیم آیا می‌توانیم از آن برای کمک به پیشگیری از سرطان در انسان استفاده کنیم یا خیر.»
درحالی‌که سرطان یک خطر همیشگی برای همه موجودات چند سلولی است، حساسیت و عوامل خطر سرطان درپرندگان به اندازه پستانداران مورد مطالعه قرار نگرفته است.پرندگان و موجودات دیگر منابع انرژی محدودی دارند که می‌توانند آن را به عملکردهای مختلف اختصاص دهند. هنگامی که بیشتر انرژی به تولید مثل اختصاص می‌یابد، حفظ سلامت بدن سخت می‌شود و خطر ابتلا به بیماری‌ها، ازجمله سرطان افزایش می‌یابد.
سرطان در پرندگان و گونه‌های دیگر
نظریه «تاریخچه زندگی» بخشی از بوم‌شناسی تکاملی است که بررسی می‌کند چگونه فشارهای تکاملی، مبادلات بین عملکردهای مختلف زندگی را شکل می‌دهد. در پرندگان ، گونه‌هایی که نرخ تولید مثل بالایی دارند، انرژی کمتری برای ترمیم دی‌ان‌ای دارند که آنها را بیشتر مستعد ابتلا به سرطان می‌کند. همان‌طور که نویسندگان قبلاً نشان داده‌اند ممکن است همین امر در پستانداران نیز صادق باشد.
چنین مطالعاتی همچنین به توضیح این موضوع کمک می‌کند که چرا برخی از گونه‌‌ها با عمر طولانی، که تمایل به داشتن فرزندان کمتر و سرمایه‌گذاری بیشتر در نگهداری و طول عمر دارند، ممکن است نرخ سرطان کمتری داشته باشند.
درمقابل، گونه‌هایی با نرخ تولید مثل بالا و طول عمر کوتاه‌تر ممکن است تولیدمثل را بر طول عمر و حفظ خود در اولویت قرار دهند و آسیب‌پذیری در برابر سرطان را افزایش دهند.
عکس : مرغ های در نشسته روی تخم «استفانیا کاپستاکی»، نویسنده اول مطالعه، می‌گوید: «جالب است که باتوجه به ویژگی تولید مثل ی که روی آن تمرکز می‌کنیم، مبادله بین تولیدمثل و حفظ سلامتی بدن همیشه مشخص نیست. به‌عنوان مثال، تمرکز بر روی یک ویژگی مرتبط با افزایش تولید مثل همیشه به معنای سرمایه‌گذاری کمتر در ویژگی‌های مرتبط با حفظ سلامتی بدن نیست. مهم است که در نظر داشته باشید الگوهای شیوع سرطان در پرندگان تحت تأثیر چندین مؤلفه متقابل است که برخی شناخته شده و برخی دیگر هنوز کشف نشده‌اند.»
نتایج غیرمنتظره سرطان در پرندگان
این مطالعه هیچ ارتباط معنی‌داری بین اندازه بدن یا طول عمر و خطر ابتلا به سرطان در پرندگان ، برخلاف آنچه انتظار می‌رفت، نشان نداد. این نتایج پدیده‌ای در زیست‌شناسی به نام «پارادوکس پیتو» را برجسته می‌کند که در آن حیوانات بزرگ‌تر و با عمر طولانی‌تر، با وجود داشتن سلول‌های بیشتر که به‌طور بالقوه سرطان ی می‌شوند، گاهی نرخ سرطان کمتری را نشان می‌دهند.
در تحقیقات قبلی، مالی و همکارانش بررسی کردند که چگونه پستانداران بزرگ، ازجمله نهنگ‌ها و فیل‌ها، استراتژی‌های پیچیده‌ای برای سرکوب سرطان ایجاد کرده‌اند. این استراتژی‌ها ممکن است سرنخ‌هایی در نبرد با سرطان های انسانی داشته باشد.
مطالعه حاضر نشان داد که پرندگان ی با اندازه‌های کلاچ بزرگ‌تر (تخم‌های بیشتر در هر دوره تخم‌گذاری) به میزان قابل‌توجهی در خطر بالاتری از سرطان های بدخیم بودند. تمام این موارد نشان‌دهنده معاوضه بالقوه بین تولید مثل و مکانیسم‌های دفاعی سرطان است. عوامل دیگری مانند طول دوره جوجه‌کشی، تفاوت‌های فیزیکی بین نر و ماده و جنسیت پرنده ارتباط معنی‌داری با شیوع سرطان نداشتند.
هزینه‌های تولید مثل
این یافته‌ها به شواهد رو به رشد نظریه‌ای که می‌گوید تمرکز بر تولید مثل با خطر بیماری در حیوانات مرتبط است می‌افزاید. محققان از تکنیک‌های آماری پیشرفته برای توضیح روابط تکاملی بین گونه‌های مختلف پرندگان استفاده کردند که به آنها اجازه داد الگوهایی را که احتمالاً از انتخاب طبیعی ناشی می‌شوند، شناسایی کنند. این بررسی نشان می‌دهد که ممکن است سطوح بهینه دفاع از سرطان برای جایگاه‌های مختلف اکولوژیکی وجود داشته باشد و به دلیل تغییرات محیطی تغییر کند.
داده‌های مربوط به استعداد ابتلا به سرطان ، از کالبد شکافی‌های انجام شده در 25 مؤسسه جانورشناسی مختلف در طول 25 سال به‌دست آمد. اطلاعات تاریخچه زندگی نیز از پایگاه‌های داده علمی موجود درمورد بیولوژی پرندگان گردآوری شد. محققان تأکید کردند که یافته‌های آنها براساس پرندگان ی است که تحت مراقبت انسان زندگی می‌کنند، بنابراین ممکن است از برخی جهات با پرندگان وحشی متفاوت باشد.
راه‌هایی برای تحقیقات آینده
این مطالعه سؤالات جدیدی را برای تحقیقات آینده ایجاد می‌کند. مکانیسم‌های مولکولی زیربنای رابطه بین اندازه کلاچ و خطر سرطان چیست؟ عوامل اکولوژیکی چگونه بر حساسیت به سرطان در جمعیت پرندگان وحشی تأثیر می‌گذارد؟ گونه‌های پرندگان ی که نرخ سرطان بسیار پایینی دارند، چگونه از سرطان پیشگیری می‌کنند؟
این یافته‌ها می‌تواند پیامدهایی برای مراقبت و حفاظت از پرندگان داشته باشد. باغ‌وحش‌ها و مراکز حیات وحش ممکن است نیاز داشته باشند غربالگری سرطان را برای گونه‌هایی با اندازه‌های کلاچ بزرگ‌تر در نظر بگیرند.
این تحقیق ارزش به‌کارگیری تفکر تکاملی در زیست‌شناسی سرطان را نشان می‌دهد. با مطالعه نحوه مدیریت خطر سرطان در گونه‌های مختلف، محققان ممکن است راهبردهای جدیدی را برای پیشگیری و درمان سرطان در انسان کشف کنند.