قسمت برجسته در مرکز و بالای تصویر، 30 Doradus است که به سحابی باشکوه رتیل نیز معروف است. این سحابی یک منطقه ستاره‌زایی غول‌پیکر با پهنه‌ای نزدیک به هزار سال نوری است.
فردیناند ماژلان (دریانورد پرتغالی قرن شانزدهم میلادی) و خدمه‌اش زمان زیادی برای مطالعه آسمان جنوبی در طول اولین گردش روی سیاره زمین صرف کردند. در نتیجه، دو جرم ابْرمانند فازی که به راحتی برای آسمان‌بینان نیمکره جنوبی قابل مشاهده هستند، به عنوان ابرهای ماژلان شناخته می‌شوند که اکنون به عنوان کهکشان‌های اقماری کهکشان راه شیری ما که البته بسیار بزرگ‌تر از آنها است و شکل مارپیچی دارد، شناخته می‌شوند.
به گزارش ایتنا، در این پرتره تیز کهکشانی، ابر ماژلانی بزرگ در فاصله ۱۶۰ هزار سال نوری و در صورت فلکی دورادو دیده می‌شود. این کهکشان با گستره‌ای نزدیک به ۱۵ هزار سال نوری یا شاید هم بیشتر، پرجرم‌ترین کهکشان در میان کهکشان‌های اقماری راه شیری است و نزدیکترین ابرنواختر در دوران مدرن یعنی ابرنواختر SN 1987A نیز در آن ساکن است.
قسمت برجسته در مرکز و بالای تصویر، 30 Doradus است که به سحابی باشکوه رتیل نیز معروف است. این سحابی یک منطقه ستاره‌زایی غول‌پیکر با پهنه‌ای نزدیک به هزار سال نوری است.