تیمی از فیزیکدانان آزمایشی نظری را با کمک خاصیت درهم‌تنیدگی کوانتوم ی انجام دادند. این آزمایش کاملاً نظری بود و البته هیچ ذره کوانتوم ی به گذشته بازنگشت. بااین‌حال، با توجه به خاصیت‌های عجیب ذرات کوانتوم ی به‌نظر می‌رسد که کوانتوم ها با برهم‌کنش می‌توانند برای سفر در زمان مؤثر واقع شوند.
شبیه‌سازی سفر در زمان با درهم‌تنیدگی کوانتوم ی
درهم‌تنیدگی کوانتوم ی نوعی برهم‌کنش دو یا چند ذره کوانتوم ی است. این بدان معنی است که با دانستن خواص یک ذره درهم‌تنیده، بدون توجه به فاصله بین دو ذره، می‌توان اطلاعاتی در مورد ذره دیگر به‌دست آورد. درهم‌تنیدگی این ذرات چون در سطح کوانتوم ی است، چیزهایی مانند فاصله فیزیکی هیچ تأثیری در رابطه آن‌ها ندارد. در عین آنکه فضا بزرگ است، زمان نیز نسبی است، بنابراین تغییر در یک ذره کوانتوم ی روی زمین، سبب ایجاد تغییر در ذره‌ای نزدیک یک سیاه‌چاله با فاصله ۱۰ میلیارد سال نوری خواهد شد. این خود به‌معنای ایجاد تغییر در رفتار زمان گذشته آن ذره است.
تحقیقات اخیر قابلیت‌های منحنی‌های زمان بسته را بررسی می‌کنند. این منحنی‌ها یک مسیر فرضی به عقب در زمان هستند. استیون هاوکینگ در مقاله خود در سال ۱۹۹۲ گفته بود که قوانین فیزیک اجازه نمی‌دهد منحنی‌های زمانی بسته وجود داشته باشند، بنابراین سفر در زمان غیرممکن است. محققان در مطالعه اخیر نوشته‌اند: «بااین‌وجود، می‌توان این منحنی‌ها را به‌طور احتمالی توسط مدارهای انتقال از راه دور کوانتومی شبیه‌سازی کرد».
آزمایش این محققان از نظر فیزیک کلاسیک به نظر غیرممکن است چون باید از پیکان معمولی زمان تبعیت کرد. بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد که درهم‌تنیدگی کوانتومی می‌تواند نمونه‌هایی ایجاد کند که عملاً شبیه به سفر در زمان هستند.
البته هنوز کسی نمی‌داند که منحنی‌های زمان بسته در واقعیت وجود دارند یا خیر. قوانین فیزیک که ما می‌شناسیم وجود منحنی زمان‌مند بسته را مجاز می‌داند؛ اما این قوانین ناقص هستند. صرف‌نظر از وجود این منحنی‌های واقعی، می‌توان از درهم‌تنیدگی برای شبیه‌سازی این منحنی‌ها استفاده کرد.
در صورت تمایل خواندن مقاله سفر در زمان با کمک درهم تنیدگی کوانتومی از سایت علمی و فناوری شات ایکس ممکن است برایتان جذاب باشد