دانشمندان بر این باورند که میلیاردها سال پیش، جسمی عظیم به اندازه مریخ با زمین برخورد کرد. تکه‌ای از زمین اولیه از آن جدا شد و در مدار آن گشت و به ماه ی تبدیل شد که امروز می‌شناسیم.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، دانشمندان دقیقا نمی‌دانستند که این اتفاق چه زمانی افتاد، اما یک بررسی جدید نشان می‌دهد که این زمان خیلی قبل‌تر از چیزی است که ما تصور می‌کردیم: دست‌کم ۴.۴۶ میلیارد سال پیش؛ ۴۰ میلیون سال قبل‌تر از آنچه فکر می‌کردیم.
این کشف با استفاده از گردوغباری انجام شد که فضانوردان ماموریت آپولو ۱۷ سال ۱۹۷۲ که به ماه سفر کردند، از آنجا آورده بودند.
این غبار حاوی بلورهای ریز زیرکُن بود که میلیاردها سال پیش تشکیل شده بودند و آن بلورها می‌توانند به ما در درک بهتر تاریخچه همسایه‌مان کمک کنند و در عین حال به توضیح چگونگی تبدیل زمین به مکان امروزی آن یاری برسانند.
دیتر ایسهایم، از دانشگاه نورت‌وسترن که یکی از نویسندگان این مقاله بود، گفت: «این مقاله گواهی بر پیشرفت فناورانه عظیمی است که ما از سال ۱۹۷۲، زمانی که آخرین کاوشگر سرنشین‌دار ماه به زمین بازگشت، داشته‌ایم. این نمونه‌ها نیم قرن پیش به زمین آورده شدند، اما تازه امروز ابزارهای لازم برای میکروآنالیز در سطح لازم از جمله برش‌نگاری نمونه‌بردار اتمی را در اختیار داریم.»
محققان این بلورها را بر پایه اتمی تجزیه و تحلیل کردند و این به آن‌ها امکان داد تا حساب کنند چه تعداد از آن‌ها دچار واپاشی رادیواکتیو شده‌اند. دانشمندان می‌دانند که این کار چقدر طول می‌کشد‌ــ از این رو می‌توانند قدمت نمونه را با اندازه‌گیری میزان وقوع آن محاسبه کنند.
وقتی تکه‌ای از زمین جدا شد، این تکه ذوب و سپس جامد شد تا به سطح ماه تبدیل شود. این بلورها در زمانی که [تکه جداشده از زمین] هنوز مذاب بود، نمی‌توانستند تشکیل شوند؛ از این رو سن بلورها می‌تواند حداقل سن ماه را به ما بگوید.
فیلیپ هک، نویسنده ارشد این مقاله از موزه فیلد، گفت: «تاریخ رادیومتریک تا حدی شبیه ساعت شنی است. در ساعت شنی، شن و ماسه از یک حباب شیشه‌ای به حباب دیگر جریان می‌یابد و گذر زمان با جمع شدن شن در حباب پایینی مشخص می‌شود.»
«تاریخ‌گذاری رادیومتری به طور مشابه عمل می‌کند. به این ترتیب که تعداد اتم‌های والد و تعداد اتم‌های دختری را که به آن تبدیل شده‌اند حساب می‌کند. این گونه می‌توان گذر زمان را محاسبه کرد، زیرا نرخ تبدیل مشخص است.»
مقاله‌ای که این پژوهش را توصیف می‌کند «زیرکُن ۴.۴۶ میلیارد ساله، تعیین قدمت گدازه ماه» در مجله ژئوکمیکال پرسپکتیوز لترز منتشر شد.