در حال حاضر کودکان در دنیایی بزرگ می‌شوند که فناوری در زندگی روزمره آنها نقش دارد.تحقیقات در مورد تعامل انسان و محاسبات نشان می‌دهد که طراحی فناوری هایی برای حفظ حریم خصوصی و امنیت کودکان به صورت آنلاین،مانند سیستم‌های کنترل و نظارت والدین،پیچیده و چالش برانگیز است.به گفتهٔ یک محقق، مشارکت دادن کودکان در مراحل اولیه و اغلب در توسعه ویژگی‌های حریم خصوصی و امنیتی آنلاین ممکن است منجر به ساخت فناوری‌هایی شود که در عین توجه به منافع کودکان ،از آنها بهتر محافظت می‌کند.گروهی از محققان،نشریهٔ تحقیقاتی تعامل انسان و محاسبات را از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹ تجزیه و تحلیل کرد تا نه تنها مشکلات و راه‌حل‌های مربوط به طراحی فناوری های آنلاین برای حفظ حریم خصوصی و امنیت کودکان را بررسی کند،بلکه نحوه تعامل این تحقیق با کودکان را نیز بررسی کند.یک محقق در این مورد گفت:«ما می‌خواستیم بدانیم طراحی برای حفظ حریم خصوصی و امنیت کودکان به چه معناست و بفهمیم که کودکان چگونه در این کار نقش بازی می‌کنند.حریم خصوصی و امنیت مفاهیم پیچیده‌ای هستند که طراحی و ساخت فناوری برای آنها چالش برانگیز است و تمرکز بر علایق کودکان نیز به همین ترتیب دشوار است.»این تیم دریافت که با تعریف دقیق‌تر حریم خصوصی و اهداف امنیتی آنلاین و مشارکت دادن کودکان در مراحل اولیه،طراحان فناوری ممکن است از تعارض بین آنچه کودکان می‌خواهند و آنچه برای ایمن ماندن نیاز دارند جلوگیری کنند.
استفاده از تحقیقات قبلی برای اطلاع از کار در مورد حریم خصوصی و امنیت کودکان
یک محقق دیگر معتقد است که از آنجایی که تعریف حریم خصوصی و امنیت بسیار گسترده است،برای محققان و طراحانی که در این زمینه کار می کنند مهم است که به طور دقیق تری تعریف کنند که روی چه جنبه هایی از حریم خصوصی و امنیت کار می کنند.او گفت:«طراحان ممکن است کنترل‌های والدین یا سیستم‌های نظارتی را برای ایمن نگه‌داشتن داده‌های کودکان در طول تعاملات دیجیتالی اجرا کنند،اما انجام این کار می‌تواند سوالاتی را در رابطه با نظارت و تجاوز به حریم خصوصی برای کودکانی که از این فناوری استفاده می‌کنند، ایجاد کند.برخی از تحقیقات بررسی شده نشان می‌دهد که کودکان از کنترل‌های بیش از حد محدود کننده والدین ابراز ناامیدی می‌کنند.»به گفته این محقق،این ناامیدی‌ها به این معنا نیست که سیستم‌های نظارتی نباید وجود داشته باشند،بلکه به این معناست که محققان و طراحان باید در مورد ساخت این سیستم‌ها آگاه باشند.وی افزود:«در حال حاضر تعریف درستی برای حریم خصوصی و امنیت وجود ندارد.استفاده از تئوری موجود و کار قبلی روی این موضوع می‌تواند به محققان و طراحان کمک کند تا اهداف حریم خصوصی و امنیتی خود را شناسایی کرده و برای دستیابی به آن اهداف برنامه ریزی کنند.محققان در بررسی مقالات مختلف،۱۶ مسئله حریم خصوصی و امنیتی را در چهار دسته طبقه‌بندی کردند:جمع‌آوری اطلاعات،پردازش اطلاعات،انتشار اطلاعات و تهاجم.
آوردن کودکان به فرآیند طراحی برای حفظ حریم خصوصی و امنیت
محققان طی تحقیقاتی که بر روی کودکان ۵ تا ۱۲ ساله انجام دادند،متوجه شدند که بیش از نیمی از مقالاتی که آنها بررسی کرده‌اند به نوعی کودکان را درگیر می‌کنند اما اکثر این مقالات بر دریافت بازخورد از کودکان از طریق مصاحبه با آنها یا نشان دادن یک نمونه اولیه متمرکز شده است.یکی از محققان در این مورد گفت:«دوست دارم ذهنیت محققان و طراحان از این فکر که آنها می‌دانند کودکان به چه چیزی نیاز دارند و چه چیزی را می‌خواهند،به علایق آنها تغییر کند.ما باید بررسی کنیم که کودکان چگونه حریم خصوصی و امنیت را درک می کنند و چگونه می‌خواهند به آن رسیدگی شود.»علاوه بر این،او ابراز امیدواری کرد که محققان و طراحان در طول کار خود زودتر متوجه مسائل امنیتی و حریم خصوصی کودکان شوند.کومار اذعان کرد که انجام طراحی کودک محور که مستلزم زمان، منابع، تخصص و بینش اخلاقی است دشوارتر از درخواست بازخورد از کودکان در مورد دیدگاه‌های تحمیلی بزرگسالان است.او گفت:«محققان و طراحان می‌توانند به تحقیقات قبلی رجوع کنند تا ببینند کودکان در مورد موضوع حریم خصوصی و امنیت چه گفته‌اند و بر اساس آن کار کنند.آنها همچنین می‌توانند به دنبال راه‌های جایگزین برای دریافت نظرات کودکان باشند،مانند نظرات و بررسی‌ها در مورد نرم‌افزار و برنامه‌هایی که کودکان استفاده می‌کنند.»