از دید ساکنان سیاره زمین که به فضا خیره می‌شوند به نظر می‌رسد منظومه شمسی ما توسط میلیارد‌ها ستاره در کهکشان راه شیری احاطه شده است. با این وجود، اگر بیش‌تر به فضای بیرونی نگاه کنیم آیا می‌توان شواهدی یافت که نشان دهد ما در چیزی حتی خارق‌العاده‌تر مانند سیاهچاله قرار داریم؟
سیاهچاله‌ها مکان‌هایی در جهان هستند که در آنجا گرانش به قدری قوی است که زمان و فضای اطراف آن را مخدوش می‌سازد. زمانی که وارد آن می‌شوید هیچ چیز قادر به خارج شدن از آن نیست.
در یک سناریو یک سیاهچاله می‌توانست زمین را مدت‌ها پیش بلعیده باشد. "گائوراو خانا" فیزیکدان و متخصص در زمینه سیاهچاله‌ها در دانشگاه رود آیلند می‌گوید: "با این وجود، اگر این اتفاق رخ دهد کشش گرانشی فاجعه بار خواهد بود. با نزدیک شدن زمین به سیاهچاله زمان کُند می‌شود و بسته به اندازه سیاهچاله ماده می‌تواند به شکلی اسپاگتی مانند کشیده شود".
خانا می‌گوید حتی اگر سیاره زمین از "اسپاگتی شدن" جان سالم به در ببرد زمین به سمت تکینگی متراکم و کوچک محدود می‌شود جایی که بر اثر فشار و دمای یک نیروی گرانشی غیرقابل درک سوزانده خواهد شد.
او در ادامه می‌افزاید:" بنابراین، ما می‌توانیم این احتمال را که یک سیاهچاله زمین را در مقطعی از تاریخ خود بلعیده رد کنیم چرا که در آن صورت زمین در کسری از ثانیه محو می‌شد".
با این وجود، راه دیگری هم وجود دارد که زمین ممکن است در شکم یک سیاهچاله قرار بگیرد: ممکن است در آنجا شکل گرفته باشد. "خانا" می‌گوید:" یک سیاهچاله در عکس بسیار شبیه بیگ بنگ است. از نظر ریاضیاتی شبیه به یکدیگر هستند". علیرغم آن که یک سیاهچاله در یک نقطه کوچک و بسیار متراکم فرو می‌ریزد بیگ بنگ یا انفجار بزرگ در چنین نقطه‌ای رخ داد.
یک نظریه اشاره می‌کند که انفجار بزرگ ابتدا تکینگی یک سیاهچاله در یک جهان مادر بزرگتر بود. خانا می‌گوید مرکز متراکم فشرده شد تا زمانی که به نحوی منفجر شده و جهان نوزادی در سیاهچاله تشکیل شد.
این نظریه که به عنوان کیهان شناسی شوارتزشیلد یا مدل کیهان شناسی ساهچاله‌ای شناخته می‌شود (یک مدل کیهانی که در آن گیتی مشاهده پذیر فضای داخل آن سیاهچال است) نشان می‌دهد که جهان ما اکنون در یک سیاهچاله که بخشی از جهان مادر است منبسط می‌شود.
از لحاظ نظری این سناریو بدان معناست که جهان می‌توانند مانند عروسک‌های تودرتوی روسی در درون جهان‌ها وجود داشته باشند و این که بازگشت از طریق یک سیاهچاله شاهکاری به احتمال زیاد غیرممکن است، زیرا نور حتی نمی‌تواند سفر معکوس را انجام دهد چه برسد به آن که بتواند قفل‌های قلمرو‌های ناشناخته را برایمان بگشاید.
با این وجود، بعید به نظر می‌رسد که این نظریه امکان اثبات داشته باشد چرا که هیچ چیز نمی‌تواند در افق رویداد سیاهچاله سفر کند. با این وجود، اگر زمین در داخل یک سیاهچاله باشد کارشناسان تخمینی از اندازه شکاف فضایی دارند.
"اسکات فیلد" دانشیار ریاضیات در کالج دارتموث می‌گوید: "اگر ما در یک سیاهچاله هستیم باید بسیار بزرگ باشد. زمین صرفا در سیاهچاله‌ای به اندازه سیاره یا حتی سیاهچاله‌ای به اندازه منظومه شمسی قرار ندارد".
"فیلد" می‌گوید اگر چنین بود دانشمندان متوجه می‌شدند. نشانه‌های قابل مشاهده‌ای از چرخش سیاهچاله وجود دارد. ما اعوجاج‌های ظریف ناشی از گرانش شدید مانند کاهش زمان و کشش ماده را در حین حرکت در داخل سیاهچاله مشاهده می‌کنیم.
فیلد که روی مدل سازی گرانشی کار می‌کند می‌گوید: "برای مثال، اگر زمین در سیاهچاله‌ای به اندازه زمین وجود داشت افراد متوجه اثرات این نیرو‌های جزر و مدی می‌شدند مانند حالت اسپاگتی شدن و کاهش زمان. زمانی که آنان از نقطه‌ای در سیاره زمین به نقطه دیگر سفر می‌کنند".
فیلد می‌گوید:"بنابراین، هر سیاهچاله‌ای که به عنوان خانه قلمداد می‌شود باید عظیم، به اندازه جهان و به قدری وسیع باشد که نتوانیم به اندازه کافی دور یا سریع سفر کنیم تا اعوجاج‌های گرانشی را تشخیص دهیم".
"خانا" می‌گوید: "از درون یک جهان سیاهچاله زمینی‌ها هیچ راهی برای دانستن وجود جهان والد دیگری ندارند. ما از آن غافل خواهیم بود. بنابراین، دست کم یافتن سلف جهانی‌مان دشوار خواهد بود. با این وجود، اگر این نظریه درست باشد بسیار دوست داشتنی خواهد بود".