این رایانه‌زیستی هیبریدی برای انجام وظایف تشخیص صدا با دقت ۷۸ درصد، قطعات الکترونیکی را در بافتی از مغز انسان که در آزمایشگاه رشد کرده است، ادغام کرد.
به گفته گروهی از دانشگاه ایندیانا بلومینگتون در ایالات متحده که آن را ساخته است، این موفقیت آزمایش هوش مصنوعی ممکن است به آغاز عصر جدیدی در رایانه‌های قدرتمند « مغزافزار » بینجامد.
پژوهشگران در مقاله‌ای با عنوان «محاسبات مخزنی اندام‌واره مغز برای هوش مصنوعی » که روز دوشنبه در مجله «نیچر الکترونیکز» منتشر شد، نوشتند: «هدف سخت‌افزار محاسباتی الهام‌گرفته از مغز ، تقلید ساختار و اصول کار مغز است و می‌توان از آن در رفع محدودیت‌های کنونی در فناوری‌های هوش مصنوعی استفاده کرد.»
« مغزافزار ، با توجه به انعطاف‌پذیری و سازگاری بالای اندام‌واره‌ها، از انعطاف‌پذیری برای تغییر و سازماندهی مجدد در پاسخ به تحریک الکتریکی برخوردار است که این، توانایی آن را برای محاسبات مخزنی با قابلیت سازگاری برجسته می‌کند.»
این رویکرد همچنین می‌تواند نیازهای انرژی سیستم‌های هوش مصنوعی مدرن را به‌شدت کاهش دهد، در حالی که سخت‌افزار هوش مصنوعی کنونی حدود ۸ میلیون وات مصرف می‌کند تا یک شبکه عصبی راه‌اندازی کند، مغز انسان قادر است تنها با ۲۰ وات آن را تامین کند.
اندام‌واره‌های مغز از سلول‌های بنیادی کشت می‌شوند و در آزمایشگاه رشد می‌کنند و روش‌هایی را برای بررسی همه چیز، از نحوه عملکرد مغز انسان گرفته تا روش‌های احتمالی برای درمان بیماری‌های عصبی ارائه می‌دهند.
سرشت و ماهیت این بخش‌های مغز که در آزمایشگاه رشد می‌کنند و مدام هم پیچیده‌تر می‌شوند، موجب بروز نگرانی‌های اخلاقی درباره این شده است که چه چیزی انسان محسوب می‌شود و در چه مرحله‌ای می‌توان بافت مغز را یک انسان در نظر گرفت.
پژوهشگران ژاپنی و تایوانی اوایل سال جاری، پیشنهاد ایجاد یک چارچوب قانونی به‌منظور شفاف‌سازی موضوعاتی نظیر رضایت آگاهانه را طرح کردند که می‌تواند نحوه استفاده و رفتار با اندام‌واره‌های مغزی را تعیین کند.
ماسانوری کاتائوکا، پژوهشگر دانشگاه هیروشیما که سرپرستی این پژوهش را برعهده داشت، گفت: «اگرچه اندام‌واره‌های مغز انسان در حال حاضر، انسان واقعی به حساب نمی‌آیند، اما احتمال ظرفیت آن‌ها برای تبدیل شدن به انسان واقعی در آینده نزدیک، مستلزم بررسی دقیق‌تر پیش از وقوع این واقعیت است.»
جدیدترین تحقیقات مغزافزار، تا رسیدن به چنین نگرانی‌هایی فاصله زیادی دارد، چرا که اندام‌واره‌های مغزی ادغام‌شده با هوش مصنوعی هرچند که می‌توانند صدای گوینده را شناسایی کنند اما آنچه را که آن‌ها می‌گویند درک نمی‌کنند.